Dobrze dobrane kluczowe wskaźniki efektywności KPIs są jak kompas, który wskazuje właściwą drogę dla działań firmy. Pomagając w ewaluacji działań zbliżają firmę do osiągnięcia celów strategicznych. Często spotykam się z opinią, że największy problem stanowi samo dobranie odpowiednich KPIs. Takie ich dopasowanie do strategii, które pozwoli na monitorowanie rzeczywistych wyników. Odpowiednia ilość (czy i tutaj od nadmiaru głowa boli?), jakość (czy to prawda, że jeden dobry KPI jest wart więcej niż kilka słabych?) oraz dostępność (bo po co komu wskaźniki, skoro nie płynie z nich informacja zwrotna?). Odpowiedzi na te i wiele innych pytań znajdą Państwo w Temacie numeru, w artykule Pawła Wróblewskiego pt. „Jak dobierać i prezentować KPI?”, który nie tylko pokazuje, jak dobierać właściwe KPIs, ale też jak prezentować informację zwrotną na temat wyników mierzonych za pomocą KPIs. Jak przystało na ogromnego entuzjastę Excela, autor prezentuje możliwości wizualizacji KPIs z wykorzystaniem Excela, odwołując się do konkretnych przykładów.

Zastanawiają się Państwo, skąd zwiększona objętość tego wydania magazynu? Stąd, że zdecydowaliśmy się połączyć numer lipcowy i sierpniowy, dostarczając naszym Czytelnikom wydanie wakacyjne, przed okresem urlopowym. Może akurat zechcą Państwo zabrać nasz magazyn ze sobą na wakacje? A może skorzystają z niego przed urlopem i letnim wyjazdem? Tak dobrze, i tak dobrze. Korzystając z okazji, życzę Państwu udanego urlopu i przyjemnej lektury. W podwójnym numerze prezentujemy dużo treści związanych z aktualnościami i zmianami prawnymi, controllingiem produkcji oraz kosztami i badaniem rentowności. Liczę, że materiały będą dla Państwa przydatne i inspirujące!

Przyznam, że po ostatnich, wyjątkowych wyborach do Europarlamentu trudno zebrać myśli. Szokująco wysoka frekwencja (wciąż niższa niż średnia unijna, ale jednak) i mimo wszystko szokujący rezultat długo jeszcze będą mielone w medialnych młynach.

Trudno dyskutować z matematycznie wyrażoną wolą narodu, chociaż narzucające się same refleksje kotłują się w głowie jak tłum nastolatków pod sceną jarocińskiego festiwalu.

Bo jak zrozumieć, że największą liczbę bezwzględną głosów w wyborach europejskich zgarnia była premier, która przejdzie do historii jako ta, która demonstracyjnie usunęła unijne flagi ze swego gabinetu lub jako lwica „pokazująca pazurki” w obronie słuszności wypłaty kosmicznych gratyfikacji na rzecz swoją i „swojej drużyny”?

Jak zrozumieć, że najwięksi beneficjenci unijnej polityki rolnej tłumnie stawili się, by poprzeć kandydatów partii rządzącej, której antyunijny kurs doprowadzić może – czy aby na pewno jedynie w wizjach skrajnych pesymistów – do wykluczenia Polski z grona największych beneficjentów przynależności do Unii Europejskiej?

Do braku elementarnej wiedzy ekonomicznej wyborców można się było już jakoś przyzwyczaić. Ale jak zaakceptować – nie waham się powiedzieć – proceder, który polega na prostackim, efekciarskim „sypaniu kasą” bez względu na uwarunkowania ekonomiczne i cichy protest własnego ministra finansów?

Jak nie poczuć dysonansu między rekordowym poparciem idei przynależności Polski w Unii Europejskiej (91% w kwietniu 2019 r.), a zwycięstwem partii jednoznacznie eurosceptycznej w czynach, chociaż ostatnio bardziej umiarkowanej w słowach?

Większa liczba europosłów partii rządzącej nie przekłada się na jakikolwiek realny wpływ na sprawy europejskie. Dołączają oni bowiem do frakcji mniejszościowej w Parlamencie Europejskim przez niektórych pieszczotliwie zwanej politycznym „planktonem”. Ale mam wrażenie, że nie o to w tych wyborach chodziło. Zyski ambicjonalne i wizerunkowe są zdecydowanie większe i ważniejsze niż pogardzane „brukselskie salony”. A i sama kampania wyborcza – skoncentrowana na sprawach wewnętrznych – pozbawiona była wymiaru europejskiego.

Refleksja goni refleksję, i tak już pewnie będzie do jesieni, kiedy koncert przedwyborczych obietnic ponownie nabierze tempa, a wspomniany wyżej tłum nastolatków będzie pląsał coraz szybciej i szybciej… aż do zatracenia.

Raportowanie to controllingowa codzienność. Zbieranie danych, przetwarzanie ich na raporty zarządcze oraz późniejsza analiza to sekwencja czynności wykonywanych w celu bieżącego monitorowania sytuacji w firmie. Z pomocą przychodzą raporty cykliczne, bo oczywiste jest, że układając czynności w powtarzalne ciągi, które pomogą usystematyzować proces, łatwiej nadzorować i realizować powtarzające się zadania.

Chyba każdy twórca raportów, który wykonuje je z jakąś, mniejszą lub większą regularnością, docenia to, że każdy kolejny jest łatwiejszy do sporządzenia i można z niego wyczytać więcej niż z poprzedniego, bo w końcu mamy szerszy kontekst i lepsze możliwości porównawcze. Jak dostosować proces zbierania danych do najistotniejszych potrzeb analitycznych firmy? Jakie narzędzia do raportowania będą najlepsze dla danej organizacji? O czym nie wolno zapominać, przygotowując harmonogram raportów cyklicznych? Odpowiedzi na te pytania znajdą Państwo w artykule Marty Mrozowskiej, do którego lektury gorąco zachęcam.

Ponadto w numerze przeczytają Państwo o zaawansowanej analityce w windykacji, o zwinności w projektach IT, o modelu analizy sprzedaży w Power BI i wreszcie o tym, jak Power BI łączy się z Excelem.

Miło mi poinformować, że od kolejnego numeru całkowicie zmieniamy layout magazynu. Zostańcie Państwo z nami i zmiany oceńcie sami!