Jak w praktyce wykorzystać model Millera-Orra do optymalizacji poziomu gotówki?

Dzięki temu w optymalny sposób wykorzystasz posiadane przez twoją firmę środki! W artykule przeczytasz między innymi:

→ Jakie korzyści odniesiesz, stosując model Millera-Orra w codziennej działalności?

→ W jaki sposób wyznaczysz optymalny poziom gotówki?

→ Co zyskasz, znając górny poziom środków w twojej firmie?

Jak w pełni wykorzystać gotówkę w firmie?

Firma jest żywym organizmem, stąd na ogół nie możesz przewidzieć wysokości wpływów i potrzeb gotówkowych w konkretnych dniach. Grozi to nie tylko zatorami płatniczymi i utratą płynności, ale też powoduje, że nie jesteś w stanie w pełni wykorzystać posiadanych przez twoją firmę środków. Aby nad tym zapanować, zastosuj model Millera-Orra.

Model Millera-Orra polega na wyznaczeniu górnego i dolnego poziomu utrzymania gotówki i podejmowaniu interwencji w momencie ich przekroczenia. Jego celem jest zminimalizowanie oczekiwanych kosztów utrzymywania gotówki przy równoczesnej kontroli płynności finansowej.

Jeśli poziom gotówki zbliża się do górnej granicy, inwestujesz w krótkoterminowe papiery wartościowe bądź spłacasz zaciągnięte kredyty. Jeśli zaś poziom gotówki obniża się do dolnej granicy, musisz sprzedać papiery bądź zaciągnąć kredyt i pozyskać w ten sposób dodatkowe środki na rachunku.

Każde z tych działań powoduje powrót do optymalnego poziomu środków.

Model Millera-Orra – zalety zastosowania

Model Millera-Orra daje możliwość zainwestowania nadmiarów gotówki w papiery wartościowe, a tym samym osiągnięcia dodatkowego dochodu. Równocześnie informuje, w którym momencie uruchomić dodatkowe środki, gdy obecny poziom nie pozwoli na utrzymanie płynności.

Wiedz, że w przypadku szybkiej sprzedaży papierów wartościowych przy dość wysokich w Polsce opłatach brokerskich możesz nie osiągnąć przewidywanego zysku z tej transakcji.

Założenia modelu Millera-Orra

Model Millera-Orra zakłada, że:

→ zmiany poziomu środków pieniężnych w firmie mają charakter losowy,

→ rozkład dziennych zmian jest w przybliżeniu normalny,

→ koszt jednostkowy transferu od poziomu maksymalnego/minimalnego do optymalnego jest stały, bez względu na wysokość kwot transferowanych,

→ minimalny poziom gotówki jest określony z góry przez zarząd.

Jedyną subiektywną zmienną w tym modelu jest dolna granica środków pieniężnych. Wynika to z faktu, że każda firma ma indywidualne możliwości uzyskania dodatkowego źródła finansowania, różnej wysokości koszty utrzymania środków oraz odmienne poziomy akceptacji ryzyka.